مرهم به زخم دل جز اشک روان نداشت            بودش هـزار درد و تـوانِ بـیـان نداشت

دانـی چــرا ز آل پـیـمـبـر کـشـیـد دست            نقشی دگـر به کـار سـتم آسـمـان نداشت

تنها زمین نداشت به سر دست از فـلک            پایی به عـزم پیش‌نهـادن، زمـان نداشت

یکسر به خاک ریخت گل و غنچه، شاخ و برگ            آمد ولی ز بـاغ نـصـیـبی خـزان نداشت

دانی به کـربلا ز چه او را عـدو نکشت            تا کوفه زنـده مانـدن او را گمان نداشت

از تب زبس که ضعف بر او چیره گشته بود           میخواست بگذرد ز سر جان، توان نداشت

یک آسمان ستاره به ماه رخش ز اشک            میرفت، یک ستاره به هفت آسمان نداشت

در تـرکش دلـش که دو صد تـیر آه بود            می‌برد و غیـر قامت زینب کمان نداشت